ลูกอมผ่าตัดกับความรักแบบหมาๆ

หมาฉันชื่อลูกอม วันก่อนลูกอมไปผ่าตัดที่โรงพยาบาล เพราะลูกอมเป็นไส้เลื่อน โรคนี้ก็เพิ่งรู้จัก มันเกิดจากการฉีกขาดของกล้ามเนื้อก้น ทำให้ของเหลวหรือในกรณีที่ร้ายแรงก็จะเป็นอวัยวะอื่นๆ เช่าลำไส้ หลุดออกจากที่ทางของมันมาอยู่ในช่องนี้ ซึ่งมองจากภายนอกเป็นเหมือนถุงน้ำที่ย้อยออกมา

ลูกอมไม่ชอบไปหาหมอ ไปฉีดยาทีไรมีอาการเครียด แสดงออกโดยการเห่ากรรโชกทั้งคน ทั้งหมา คืนก่อนผ่าตัดลูกอมถูกขังในกรงตั้งแต่สองทุ่ม งดอาหาร งดน้ำ กลางคืนมีหอนมาเป็นพักๆ คงจะเซ็งและเหงา ตอนเช้าเอามันมาผูกไว้หน้าบ้านรอเวลา มันก็คงหิวน้ำ เครียด เพราะคงรู้ว่าวันนี้ต้องเจออะไรสักอย่าง มาถึงโรงพยาบาล ก็มาเจอหมาหมู่เจ้าถิ่นแถวนั้นห้าหกตัว เห่ากรรโชกใส่มันอีก วันนั้นจึงเริ่มต้นไม่สวยสักเท่าไหร่ กว่ามันจะเงียบลงได้ เกือบครึ่งชั่วโมง แถมต้องมาแอบอยู่ในห้องตรวจแคบๆ เพราะกลัวมันจะวุ่นวายหมาแมวตัวอื่นๆที่เขามารักษา ปากก็ถูกมัด เห่าก็ไม่ได้ ความอุ่นใจอย่างเดียวของลูกอมคงจะอยู่ที่มันเห็นว่าแม่มันอยู่กับมัน คอยปลอปให้หายกลัว คอยบอกมันว่าไม่เป็นไร

น่าสงสารชีวิตหมาอย่างมัน เจ้าของจะเอามันไปทำอะไรมันก็จำยอม ทั้งๆที่กลัว เครียด จนถึงขนาดโดนยาสลบปุ๊ป

น๊อคหยุดหายใจไปตั้งห้าหกนาที ฉันใจกระตุก นึกว่าจะเอาหมามาโรคฆ่าสัตว์เสียแล้ววันนี้ หมอเองยังตกใจ รีบปั๊มหัวใจ ให้อ๊อกซิเจน พอลูกอมหายใจอีกที หมอรีบยื่นหน้าจากในห้องมาบอกฉันว่า มาแล้วค่ะพี่ แต่ก็ยังต้องรอให้มันหายใจเป็นปกติอีกพักใหญ่ๆ กว่าหมอจะเริ่มผ่าตัดได้

นั่งรอมันออกมาจากห้องผ่าตัด นึกคิดไปต่างๆนาๆ ความรัก ความไว้ใจที่หมามีต่อเรานั้น มันเต็มเปี่ยม ไม่มีเคลือบแคลง มันไม่รู้เลยว่าชีวิตมันอยู่ในมือของเรา เราจะเลือกให้มันผ่าตัด หรือรักษาตามอาการไปเรื่อยๆ หรือปล่อยทิ้งไว้ มันก็ต้องยอมรับ ฉันไม่มีลูก ไม่เคยรู้ถึงการที่ต้องรับผิดชอบชีวิตคนอื่น แต่ที่จริงถึงเป็นลูก เราก็ไม่ต้องรับผิดชอบแบบเต็มร้อยอย่างนี้ เพราะลูกบางทีก็มีขัดขืน ไม่เชื่อฟัง โดยเฉพาะลูกที่เป็นผู้ใหญ่ เขายิ่งมีความคิดของตนเอง ซึ่งพ่อแม่ควรเคารพ แต่หมามันไม่แม้แต่จะระแวงเจตนาของเจ้าของ มันไว้ใจแบบไร้ความสงสัย มันผูกชีวิตของมันไว้กับเราโดยสิ้นเชิง(หมา) นี่ล่ะมั้งที่ทำให้หมาเป็นสัตว์เลี้ยงที่คนรักมากที่สุด มันรักเราและเชื่อเรามากเหลือเกิน

ในละครของเชคสเปียร์เรื่อง A Midsummer Night’s Dream หญิงสาวชื่อเฮเลนน่าบอกกับดีมิทรีอัส ชายหนุ่มที่ตนหลงรักอยู่ข้างเดียวว่า “I am your Spaniel: and Demetrius, The more you beat me, I will fawn on you: Use me but as your spaniel, spurn me, strike me, Neglect me, lose me; only give me leave, Unworthy as I am, to follow you.” ความรักของเฮเลนน่าไม่ผิดอะไรกับความรักแบบหมาๆอย่างลูกอม คนที่มีความรักแบบหมาๆจะเทิดทูล ยอมตามคนที่ตนรักในทุกเรื่อง ยอมเป็นทาสใจทาสกาย มีความสุขเมื่อเขาอยู่กับตัว เขาไปไหนก็อยากจะตามไปทุกหนแห่ง จะไปลงนรกตกเหวที่ไหน ก็ไม่เคยปริปาก

              นายเชคสเปียร์นี้สำคัญนัก เข้าใจธรรมชาติของมนุษย์ เขียนโคลง เขียนบทละครสะท้อนประสบการณ์ของคนซึ่งข้ามพรมแดน ข้ามวัฒนธรรม ดังนั้นคนอ่านจะเป็นชาติใดภาษาไหน ก็เข้าถึงเชคสเปียร์ได้ และในกรณีนี้ต้องยกให้ในแง่ที่เขายังเข้าใจความรู้สึกของหมาได้อย่างลึกซึ้ง ถึงได้ใช้การเปรียบเปรยความรักแบบหมาๆของเฮเลนน่าได้อย่างเห็นภาพชัดเจน ประวัติของเชคสเปียร์นั้นรู้กันน้อยมาก แต่อ่านที่เฮเลนน่าพูดกับดีมิทรีอัสแล้ว ฉันอยากจะคิดว่าเชคสเปียร์ต้องมี “ลูกอม” ในชีวิตแน่